خاک خیس

نقش ولایت پذیری حضرت قاسم ( ع)
پدرش اما حسن مجتبی ( ع) و مادرش ام ولد بود ، نوجوان بود ولی از لحاظ معرفتی و محبت به ولایت عموی خود ، همراه ایشان به کربلا آمد و دل به دریای وجود ولایت او زد و سر تسلیم در برابر خواسته های او فرود آورد و هنگام جنگ از امام اذن خواست اما امام قبول نکرد ، پس بر دست و پای عمه ی خود افتاد و و بوسه داد تا به او امام اذن ورود به جنگ را داد.
در میدان جنگ بر آنها به عشق عموی خود تاخت تا اینکه او را به شهادت رسانیدند، می توانست زندگی خوشی داشته باشد، نوجوان بود ولی عشق به ولایت عمو را لبیک گفت تا اینکه شربت شهادت را نوشید و به دیدار حق شتافت.

- نقش ولایت پذیری حضرت علی اکبر ( ع)
امام حسین (ع) هر وقت او را می دید صورت و خلق و خوی پیامبر ( ص) در ذهنش جلوه گر می شد زیرا بیشتر از همه در خلق و خوی و صورت شبیه پیامبر بود ، دعوت پدر را لبیک گفت و با نیرو و عزمی راسخ به میدان جنگ رفت و آنچنان جنگید که توانست بسیاری از نیروی دشمن را از بین ببرد ولی تشنگی امانش را بریده بود اما عشق به ولایت پدر و دیدار با معبود الهی انگار جامی پر از آب گوارا بود در وجود او تا اینکه قدرتی بگیرد بر دشمن بتازد و می گفت جنگ است که گوهر مردان را آشکار می کند و درستی حق و حقیقت پس از جنگ روشن می شود، به خدا که از این سپاه جدا نمی شوم مگر تیری مرا از پای درآورد. با وجود آنکه جوان بودو شور و عشق جوانی داشت ولی از همه ی لذت های دنیوی گذشت و در رکاب پدر جنگید و با جان و دل بر دشمن تاخت تا اینکه دعوت حق را لبیک گفت.

نقش ولایت پذیری حضرت ابوالفضل عباس ( ع)
برایش برادری با وفا بود و همراه او به صحرای کربلا آمد زیرا او را دوست می داشت، حتی هنگام صدا زدن مولا را با احترام خاصی صدا می زد، علمدار او بود در صحرای کربلا برادر خویش را برگزید و جان خویش را فدای برادر کرد تا هر دو دست او جدا گشت و خداوند به جای دست ها دو بال به او عطا کرد که با فرشتگان در بهشت پرواز کند و در روز قیامت شهدا به او غبطه می خورند.
هنگام شهادت بانگ زد که از مرگ نمی ترسم، تا وقتی که میان مردان کارآزموده افتاده و جان من نثار جان پاک فرزند مصطفی است من عباس هستم با مشک می آیم و روز نبرد از شر نمی ترسم ولی در آخر شهد شیرین شهادت را نوشید.

نقش ولایت پذیری در حادثه عاشورا
1-نقش ولایت پذیری یاران امام حسین (ع) در روز عاشورا
یاران امام حسین (ع) ، ولایت پذیری و محبت به مولایشان بیشتر از هر گروه و شخص خاصی زبانزد همه ی روزگاران هستند و آن ها که خانه و کاشانه خود را رها کرده و همراه با امام به سوی کربلا آمدند و هنگام جنگ می تاختند، می کشتند و هیچ هراسی از اینکه جان خود را در راه مولایشان بدهند نداشتند چرا که آمده بودند و بیعتی دیگر با امامشان کرده بودند، شبانه که امام به آنها فرمود فردا کشته می شوید نرفتند اما با اراده و خلوص نیتی دو چندان در جایگاه خویش ماندند و در برابر ولایت عهدی سر تسلیم فرود آوردند و هنگام کشته شدن دوست داشتند که کشته شوند ، دوباره زنده شوند و همچنان در رکاب مولایشان جان دهند و این را مایه سرافرازی و هیبت برای خود می دانستند و برای رسیدن به مبعود الهی و بهشت بی قرار شده جان به جان تسلیم می کردند.

نقش ولایت پذیری حضرت زینب (س) در روز عاشورا
برادری بود برایش از جان عزیزتر ، همیشه همراه وهمگام با او بود شرط ازدواجش این بود که در کنار مولا باشد زیرا علاقه ی خاصی به او داشت و او را می ستود و در راه ولایت پذیری از او هیچ واهمه ای نداشت و همراه فرزندان خود به سرزمین کربلا پا گذاشت، همه ی مصائب و بدن های پاره پاره را با چشمان خونینش دید و سر بریده امام را بالای نیزه مشاهده کرد و زجر و ناله ها کشید و در کوفه با بیانات و سخنرانی کوبنده خود مصمم تر شد و با جمله « ما رایت الاجمیلا » نوید همخوانی و همنوایی با امام را خواند ، تا پای جان بر همه ی آنها ایستاد و صبر و پایداری کرد.